Het Puente Nuevo is het symbool van Ronda en de meest iconische afbeelding van de stad. Deze 98 meter hoge meesterwerk, gebouwd met stenen uit de kloof van de Tajo, verbindt de moderne wijk met de oude stad en heeft de stedelijke groei mogelijk gemaakt. Vanaf de balkons biedt het adembenemende uitzichten op de hangende huizen langs de rand van de afgrond, omdat ze direct aan de rand van de afgrond hangen.

Dit majestueuze monument herbergt een modern interpretatiecentrum dat zich richt op de 18e-eeuwse engineering van het Puente Nuevo en verschillende aspecten van de omgeving, zoals fauna, vegetatie, geologie, stedenbouw en geschiedenis. Het is niet alleen een bouwkundig hoogstandje, maar ook een bron van kennis en inzicht.

De Arabische baden van Ronda, uit de Nazari-periode, zijn de best bewaarde op het Iberisch Schiereiland. Ze liggen in de voormalige islamitische buitenwijk van de stad, in de Joodse wijk, net buiten wat ooit de Moorse medina van Ronda was. Dit komt omdat ze strategisch gebouwd waren bij de Arroyo de las Culebras, ideaal voor watervoorziening, en er was een goed bewaard gebleven noriasysteem om water te verplaatsen.

Hoewel ze goed bewaard zijn gebleven, werden ze uiteindelijk begraven door de opkomst van het christendom en de overstromingen van de Guadalevín-rivier. Sinds 1935 hebben opgravingen plaatsgevonden, waardoor de drie badruimtes (koud, lauw en warm) en de met sterren doorboorde gewelfde plafonds zijn blootgelegd. Calderas en delen van het watervoerende systeem zijn ook bewaard gebleven.

Ronda wordt beschouwd als een van de bakermatten van de moderne stierenvechtkunst, die ontstond in de 18e eeuw. Dit kwam omdat Felipe II in 1572 de Real Maestranza de Caballería de Ronda oprichtte om het noodzakelijke beheer van paarden te handhaven, vanwege de behoeften aan territoriale verdediging. Dit corps reserveerde een ruimte in de stad voor paardrij-oefeningen, waarbij traditionele stierenduels werden opgenomen vanaf de Middeleeuwen, vanwege de militaire traditie.

Echter, in de 18e eeuw namen voetmatadors de rol van ridders over in stierenduels, waarbij de Romero-familie in Ronda opkwam als een prominente stierenvechtfamilie. Pedro Romero (1754-1839) was een opvallende figuur, met een ongeëvenaarde staat van dienst van meer dan 5000 stieren zonder ook maar een schrammetje te krijgen. Zijn charisma verhief het beroep tot een sociale en respectabele status, vanwege zijn moed, behendigheid en esthetisch gevoel.

Het Museum van Ronda, het Mondragón Paleis, staat ook bekend als het Paleis van de Markies van Villasierra en is een prachtig architectonisch juweel. Dit monumentale pand is ongetwijfeld het meest significante civiele monument van Ronda. De legende gaat dat het ooit de residentie was van de grote koning Abbel Malik of Abomelic, de zoon van de sultan van Marokko, Abul Asan.

Het historisch-archeologische Museum van Ronda, gehuisvest in het Mondragón Paleis, herbergt een permanente collectie die een verhaal vertelt over de geschiedenis van de regio. Dit verhaal wordt ondersteund door verschillende archeologische onderzoeken die tot nu toe in het gebied

De stadsmuren van Ronda worden gekenmerkt door de Arco del Cristo en de Puerta de Almocabar, evenals de Puerta de los Molinos en de Puerta de las Imágenes. Ronda's strategische en defensieve waarde is te danken aan haar ligging op een rotsachtige uitloper. De Puerta de Almocabar, gelegen in het zuidelijke deel van de medina, dateert uit de 13e eeuw en werd herstructureerd tijdens het bewind van Karel V. Hoewel het in de 18e eeuw verschillende namen kreeg, zoals Puerta de Ximena en Puerta de San Francisco, blijft het een belangrijke toegangspoort tot de stad.

Aan de oostkant zijn de muren en poorten van de Cijara opvallend. Deze zone omvat een dubbele verdedigingslinie die de islamitische buitenwijken van Ronda huisvestte, waar de Arabische baden zich bevonden. Aan de westkant van de stad zijn de muren van de Albacara opmerkelijk, net als de Puerta del Cristo of de Molinos en de Puerta del Viento. De Arco del Cristo is een Arabische verdedigingspoort die toegang gaf tot de oude Arabische medina en ook wel bekend staat als Puerta de los Molinos.

Het Sendero Ronda – Pilar de Coca – PR-A 71 begint bij het overdekte gemeentelijke sportcentrum, vlakbij het Regionaal Ziekenhuis van Serranía en de beurs van Ronda. We volgen een geasfalteerde weg langs de zijkant van het sportcentrum. Omdat deze weg een brug over de Arroyo de la Toma kruist, wordt het al snel een onverharde weg. We starten een geleidelijke klim door de Cerro de la Pastora, langs een rij moerbeibomen en platanen. Onderweg zien we markeringen van de GR-243 Sierra de las Nieves, die door de hele Sierra de las Nieves Biosphere Reserve loopt.

Bijna ongemerkt bereiken we de top van de Puerto de Bilbao, met een weids uitzicht over de velden van Aguaya. Maar aan de horizon zien we de Sierra Hidalga, met de kenmerkende Peineta (1.504 m), en aan de rechterkant telefoonantennes. Net als het Guadalevín-rivierkloof en de opvallende Tajo de Pompeyo (1.222 m) iets ten zuiden ervan. Het Carramolo del Queso (1.322 m) aan de andere kant van de vlakte.

De Fuente de los Ocho Caños staat in de Calle Real van Ronda en diende als een centrum voor handel tijdens de christelijke periode tot het midden van de 19e eeuw. De fontein, gebouwd tijdens het bewind van Felipe V, heeft twee delen: een met acht kranen voor algemeen gebruik en een ander deel als drinkplaats voor dieren, omdat de stad destijds agrarisch was.

Hoewel de fontein de tand des tijds heeft doorstaan, is het gebruik ervan sinds de bouw ervan constant gebleven. Het is een uniek historisch monument in Ronda, net als de poort die naar Felipe V is vernoemd.

Casa de San Juan Bosco is een modernistisch herenhuis gebouwd aan het begin van de 20e eeuw. Het ligt op de klif van de Tajo, midden in het historische centrum van Ronda. Dit pand behoorde toe aan de familie Granadinos, die het bij testament schonk aan de Salesiaanse Congregatie als rusthuis voor oude en zieke priesters van de orde. Het heeft een prachtige binnenplaats versierd met Moors geïnspireerd tegelwerk en een uitgebreide collectie regionale keramiek. Opvallend zijn de 19e-eeuwse tapijten en het walnotenhouten meubilair.

De tuinen van Casa de San Juan Bosco zijn van groot belang vanwege hun ligging, aangezien ze veranderen in een echt balkon van de Serranía de Ronda.

De Iglesia Convento de la Merced behoudt de kerk en de tuin van het oorspronkelijke gebouw, dat dateert uit 1585. Het heeft drie schepen. Binnenin valt de vergulde zilveren reliekschrijn op met ingelegde edelstenen waarin de onvergane hand van Santa Teresa de Jesús wordt bewaard, toegeschreven aan de 17e eeuw. Ook staat er een beeld van een treurende vrouw onder de bescherming van de Soledad (19e eeuw) en olieverfschilderijen uit de 17e eeuw, waaronder een dat scènes uit het leven van San Pedro Nolasco uitbeeldt, waarvan wordt gezegd dat het is geschilderd door Fray Agustín Leonardo (17e eeuw).

De kerk heeft drie schepen en herbergt het reliekschrijn van zilver met ingelegde edelstenen, waarin de onvergane hand van Santa Teresa de Jesús wordt bewaard, toegeschreven aan de 17e eeuw. Ook is er een beeld van een treurende vrouw onder de bescherming van de Soledad (19e eeuw) en olieverfschilderijen uit de 17e eeuw te vinden, waaronder een dat scènes uit het leven van San Pedro Nolasco uitbeeldt, waarvan wordt gezegd dat het is geschilderd door Fray Agustín Leonardo (17e eeuw).

De Puerta de Almocábar werd gebouwd aan het einde van de 13e eeuw tijdens de Moorse bezetting, omdat het de belangrijkste toegangspoort was tot de Alcazaba en de stad Ronda. Het bestaat uit drie opeenvolgende poorten en twee halfronde zijtorens, die dienden als verblijf voor de wacht.

Op 20 mei 1485 verzamelden de Castiliaanse troepen zich op het plein voor de Puerta de Almocábar, onder leiding van de Markies van Cádiz, wat een einde maakte aan de Arabische heerschappij over Ronda en haar omgeving. Het is vernoemd naar de nabijheid van de Moorse begraafplaats (Al-Magabir betekent "de begraafplaats"). Het werd herstructureerd tijdens het bewind van Karel V.

Het Puente Viejo, gelegen over de rivier de Guadalevín, wordt toegeschreven aan de Arabieren vanwege zijn onbekende oorsprong. Het stond bekend als Puente Nuevo totdat een hogere brug werd gebouwd.

Hoewel het meerdere keren is herbouwd, voornamelijk na overstromingen zoals in 1616, blijft het opvallen met zijn enkele boog van 10 meter breed en 31 meter boven de rivier.

Het Mirador de la ciudad de Ronda is een iconisch uitkijkpunt dat bekend staat om zijn kleine balkon. Mensen die zich daar wagen, zeggen vaak: "Coño que alto", en daarom staat het ook bekend als het Balcón del Coño. Dit punt biedt een adembenemend uitzicht op de provincie Málaga, Andalucía, Spanje, omdat het hoog boven de stad uitsteekt.

Naast het balkon heeft deze locatie ook een charmante pergola, die dienst doet als een klein auditorium. Het is een geliefde plek voor toeristen en lokale bewoners, omdat het niet alleen een spectaculair uitzicht biedt, maar ook een rustige ruimte is om te genieten van de omgeving.